ელისაბედ (ელიზაბეტ, ლიზიკო) მარგველაშვილი დაიბადა 1920 წლის 27 ავისტოს, ქუთაისში, ტიტე მარგველაშვილისა და მარიამ ხეჩინაშვილის ოჯახში.

1921 წელს საქართველოს საბჭოთა ოკუპაციამდე ცოტა ხნით ადრე, საზოგადოებრივად და პოლიტიკურად აქტიური ტიტე მარგველაშვილი საზღვარგარეთ გაემგზავრა - გერმანიაში, ქალაქ ბერლინში.

მეუღლე მარიამ ხეჩინაშვილი და ქალიშვილი, 2 წლის ელიზაბეტ მარგველაშვილი მასთან ბერლინში 1922 წელს ჩავიდნენ.

ელიზაბეტ მარგველაშვილი ბერლინში გაიზარდა, აქ დაამთავრა სკოლა. 1933 წელს დედა, მარიამ ხეჩინაშვილი ტრაგიკულად დაიღუპა. ლიზიკოს დააწვა უმცროს, 1927 წელს დაბადებულ ძმაზე - გივიზე ზრუნვის ტვირთიც. თუმცა იმის გამო, რომ საკმაოდ რთული ურთიერთობა ჰქონდა მამასთან, მან მალე (სავარაუდოდ სრულწლოვანებისთანავე) დატოვა სახლი და ცალკე ცხოვრობდა. არ მოიპოვება ინფორმაცია მისი უმაღლესი განათლების და სამუშაო ადგილების შესახებ. ზოგადად, მისი ბიოგრაფიის შესახებ ცოტაა ცნობილი და გარკვეული ფაქტების რეკონსტრუქცია ოჯახში შემორჩენილი რამდენიმე წერილიდან თუ არის შესაძლებელი.

1944 წლამდე იგი ბერლინში ცხოვრობდა. სავარაუდოდ, გარკვეული ხანი მუშაობდა ერთ-ერთ სამინისტროში მბეჭდავად. როგორც მისი წერილებიდან ირკვევა, 1944 წელს, სავარაუდოდ გერმანიის საგარეო საქმეთა სამინისტროს მიერ ქართველების ჯგუფი (ძირითადად ქართულ ლეგიონში მებრძოლი პირების ოჯახის წევრები: ქალები, ბავშვები და ხანდაზმულები) გაიგზავნა იტალიაში უსაფრთხოების მიზნით. ამ ჯგუფის იტალიაში გაცილება როგორც ჩანს ელიზაბეტ მარგველაშვილს ეკისრა.

ტიტე მარგველაშვილი საქმეების გამო ბერლინში დარჩა, და ლიზიკოს არც უმცროსი შვილი,გივი მარგველაშვილი გაატანა თან. ჯგუფი პალუცაში ჩავიდა. იმ პერიოდს დაემთხვა ქართველი ემიგრანტების შეკრება ზალცბურგში, სადაც მათ სამომავლო გეგმებზე უნდა ემსჯელათ. იქ იყვნენ ტიტე და გივი მარგველაშვილებიც. ლიზიკო ცდილობდა ხმა მიეწვდინა მათთვის, რათა ოჯახი ზალცბურგიდან იტალიაში წასულიყო და ამით თავი დაეღწია ბერლინს მოახლებული წითელი არმიისათვის. თუმცა მისი მცდელობა ამაო გამოდგა. მამა-შვილი ზალცბურგიდან ისევ ბერლინში დაბრუნდნენ.

იტალიაში ლიზიკო გუვერნანტად მუშაობდა ოჯახში; ასევე ბაშვებს ფლეიტაზე დაკვრას ასწავლიდა. ასევე მუშაობდა სტატისტად მხატვრულ ფილმებში, მაგ. ფილმში Caliostro. მისი შეფასებით, ეს საქმიანობა დამღლელი, მაგრამ თან სახალისო იყო. ფილმების რეჟისორი, ოლე რატოვი მას ამერიკაში გამგზავრებას სთავაზობდა, რაზეც ლიზიკომ უარი განაცხადა. ამასობაში იტალიურიც კარგად ისწავლა და თარჯიმნად მუშაობდა გამგზავრების სურვილის მქონე ქართველებისა და რუსებისათვის. შემდეგ გადაწყვიტა არგენტინაში გამგზავრება, რადგან იქ მისი სკოლის მეგობარი ცხოვრობდა: „არგენტინაში გადავწყვიტე წასვლა. გადარეული ვარ არა? მაგრამ, რა მქონდა დასაკარგი? ბერლინს ჩემს სახლად ვეღარ განვიხილავდი, იმიტომ რომ მსოფლიო ჭკუიდან შეცდა. არგენტინაში კი ახალი, სრულიად ეგზოტიკური შესაძლებლობები მეხსნებოდა, თანაც საჩუქრად! გემზეც ვმუშაობდი .... ყველაფერი კარგად აეწყო. არგენტინაში სამსახურიც ვიპოვე ენების ცოდნის წყალობით. თავდაპირველად ფაბრიკებში, შემდეგ სხვადასხვა უცხოენოვან წიგნის მაღაზიაში და ბოლოს მე თვითონ გავხსენი პატარა წიგნის მაღაზია. ეს საქმე ძალიან მიყვარდა და მახარებდა. მაღაზია მაშინ დავხურე, როცა ჩემს ქმარს ბარილოხში მოუწია გადასვლა და მეც თან გავყევი“.

არგენტინელ მეუღლესთან (სახელი უცნობია) 30 წელი იცხოვრა. ლიზიკო უკვე პენსიონერი იყო და ბუენოს-აირესში დაბრუნდა, რადგან მისი მეგობრები იქ ცხოვრობდნენ. შვილები არ ყავდა.

1990-იანი წლების ბოლოს, ლიზიკო მარგველაშვილი ორჯერ იყო ჩასული ბერლინში, სადაც თავისი ძმა, გივი მარგველაშვილი მოინახულა. საქართველოში ნამყოფი არ იყო.

გარდაიცვალა 83 წლის ასაკში, ბუენოს-აირესში, 2003 წლის 11 ოქტომბერს.