„პიკის ქალი“ უჩვეული ინსცენირებით.
„ქართული კულტურის“ დღეებში ზაარბრიუკენში

ზაარბრიუკენის სახელმწიფო თეატრმა პეტრე ჩაიკოვსკის „პიკის ქალს“ უჩვეულო ინსცენიერებით უმაპსპინძლა ქართული კულტურის დღეების ფარგლებში. უჩვეულობა არა მისი მუსიკალური თვალსაზრისით გამოიხატა, არამედ თავად დადგმამ გამოიწვია დიდი გაოცება.
პუბლიკა შეჩვეულია ჩაიკოსვსკის ამ ქმნილების დრამატულობას. ზაარბრიუკენში ამ დრამატულობის პოვნა გაგიჭირდებოდათ: თავს უფრო მეტად ოპერეტაში იგრძნობდით, ვიდრე ოპერაში. რისი თქმა სურდა რეჟისორ გიზო ჟორდანიას ამ უჩვეულო ისცენირებით?
თავად ჟორდანია ამ კითხვას სამი მთავარი ფიგურის გარდასახვით პასუხობს: გრაფინია, ჰერმანი და ლიზა. უდავოა, რომ რეჟისორი კარგად იცნობს „პიკის ქალის“ დროინდელი პეტერბურგის საზოგადოებას, მაგრამ ის ამჯერად სიმბოლოების ენით გველაპარაკება: გრაფინია კონსერვატიულობის სიმბოლოა. მისი ხასიათი გაჯერებულია ეპოქის სევდით, პესიმიზმითა და ფანატიზმით. ცხოვრებისეული დაისის შეჩერებას ის ფულით ცდილობს და ძალაუფლებით, რომელიც მისი ირაციონალური საიდუმლოა.
მის საპირისიპიროდ წარმოდგენელია ჰერმანი, როგორც ახალი თაობის სიმბოლო. თუმცა მას ჯერ კიდევ არ გააჩნია სიმწიფე-დაუპირისპირდეს ძველს საკუთარი ძალებითვე. ამიტომაც, ირაციონალური საიდუმლო და ფული ხდება მისი მიზანი ლიზას მოპოვებასთან ერთად. ან იქნებ ლიზას საშუალებით ცდილობს ის ძველ საზოგადოებაში ძალაუფლების მოხვეჭას? ...
... თუ განვიხილავთ ჩაიკოვსკის ოპერას ამ თვალსაზრისით, მაშინ ჟორდანიას ამ თვითმყოფადი ინსცენირების ზოგჯერ გადაჭარბებული ოპერეტტული დეკორი გასაგები იქნება. ჩაიკოვსკისთვის ყველა კითხაზე პასუხი ნათელი იქნებოდა ოპერის შექმნის დროს; ჟორდანიამ კი ეს კითხვები ზედაპირზე ამოიტანა, ამიტომაც მისეული ინსცენირება შედგა...
... შეგვიძლია დარწმუნებით განვაცხადოთ, რომ ჩაიკოვსკის „პიკის ქალის“ ჟორდანიასეული ინსცენირება, გივი აზმაიფარაშვილია მუსიკალური ხელმძღვანელობით, ნამდვილად ძალიან საინტერესო შემოთავაზებაა ქართული დღეების ფარგლებში.